2004 yılında başladığım bisiklet yarışçılığı macerası ile kendime takım arkadaşına koşulsuz, şartsız güven duyma yetisini kazandırdı bana. Babamın arabası, benimse bisikletim vardı. Benim için hiç bir farkı yoktu ikisinin, benim ulaşım aracım da bisikletimdi. Ekmek almaya bile bisikletim ile gider olmuştum.

Zaman geçtikçe bisikletten kopmak zorunda kaldım. Başarısızlıktan değil başarıdan kaynaklı bir kopuştu bu. Takım olarak başarılar göstermemize rağmen bizler için alınan yedek tekerler, jantlar ve diğer sarf malzemeleri bizlere verilmiyor depoda çürümeye bırakılıyordu.. Modası geçmiş ömrü dolmuş lakin hiç kullanılmamış lastikler, vites takımları bize veriliyor lakin bizler kullanamıyorduk.. Ya beklerken paslanmış ya da çok eski olduğu için uyumsuz…

İzcilikte de başka süprizler bizi bekliyordu. M.E.B. izcilik kapanınca okul müdürleri bizlere yer tahsisi yapmaktan vazgeçtiler.. Toplantılarımızı sağda solda yapar olduk bu da izcilik ruhunun baltalanmasına yol açtı. İzcilerimiz teker teker izcilikten vaz geçiyordu.

İzciliğe ve bisiklete kendimi borçlu hissettiğim için, benimle aynı idealleri olan arkadaşlarımızla elimizi taşın altına koyarak Batıkent Gençlik ve Spor Kulübünü kurduk. İlk olarak ta Bisiklet ve İzcilik branşlarını aktif hale getirdik.

İzci Parkı projesi ile kendimizi ait hissettiğimiz topraklarda Yenimahalle Belediye Başkanımız Fethi YAŞAR’ dan destek alarak İzci Parkını yaptırdık..
İzciye ve sporcuya hakkını vermek, onlara engel çıkararak değil, yol açarak sporlarını yaptırmak için, En önemlisi “İyi insan, iyi yurttaş” yetiştirmek için çabaladık, çabalayacağız..